Coraz bliżej Święta

Czwartek, 21:17

Gorący cydr, pidżamka i kocyk.
Leniuchy, łączmy się <3

Postanowiłam nie dać się pokonać prokrastynacji i napisać coś jeszcze dzisiaj, chociaż ze zmęczenia głowa opada mi na klawiaturę. Pracowałam w zasadzie tylko pół dnia, bo w czwartki mam w grafiku 15:00 - 20:00, ale pięć godzin z tymi gadułami sprawia, że pęka mi głowa. Serio. Każdy kto poznaje moje host potwory mówi że te dzieci ponadprzeciętnie dużo mówią. W zasadzie to nieustający monolog. W samochodzie. W sklepie. W domu. W toalecie. Przy zakładaniu butów, kiedy akurat bardzo nam się spieszy. Przy obiedzie (nie zamykają ziapy nawet jak przeżuwają kotleta.) Milczenie jest złotem, teraz rozumiem to jak nigdy wcześniej...

Hostka ubrała choinkę i przystroiła dom różnymi dziwolągami. Bałwanki są słodkie, ale Mikołaj na pianinie wygląda groźnie. Patrzy tak na mnie spod byka, jakby chciał powiedzieć "Hoł, hoł, hoł, w tym roku zła au pair, która nie lubi dzieci, nie dostanie prezentu." Oh, well... Może to moje sumienie przez porcelanowego Santę podpowiada mi, że powinnam na koniec wykrzesać z siebie więcej entuzjazmuuuu...%^**$#WDEDFG

 ***

Piątek, 8:30

...pokonało mnie zmęczenie. Usnęłam pisząc posta :-P Nie mogę się już doczekać aż hostka z dziećmi wyjedzie na Święta, będzie trochę spokoju. Dzisiaj rano nowa au pair doświadczyła co to znaczy piątek z E.L. Wczoraj obie dostałyśmy maila, że hostka sama odwiezie dzieci do szkoły, a my możemy zostać w domu. Ogarnęłyśmy rano dzieciaki do wyjścia i siedziałyśmy w piżamach czekając aż pójdą, bo obie chciałyśmy wziąć prysznic a potem jechać kupić świąteczne prezenty. Dużo czasu nie było, bo dzisiaj dzieci kończą wcześniej i odbieramy je już o 12:00. Kiedy odwożę obydwoje, wychodzę mniej więcej o 7:55 żeby zdążyć. Ale hostka jest prawie zawsze wszędzie spóźniona. O 8:05 zbiegła na dół powiedzieć, że trochę się spóźniła (też mi nowina) i czy A. (nowa au pair) może zawieźć młodego do szkoły, podczas gdy hostka zawiezie młodą, a potem spotkają się na przedstawieniu świątecznym u młodej. Aha, i trzeba wyjść JUŻ.

Ho, ho, ho, merry, merry...
I tak w całym domu.

No tak, to że trzeba wyjść natychmiast to każda z nas wiedziała, tyle że A. w życiu sama do szkoły dzieci nie jechała, drogi nie zna, i w ogóle hostka tak szybko to wszystko wycedziła i pobiegła, że nowa nawet nie załapała co dokładnie ma zrobić. Więc stała tak na środku salonu z wyrazem paniki na twarzy, i pyta się mnie o co chodzi. Wytłumaczyłam jej jeszcze raz gdzie ma jechać po kolei, wklepałam w GPSa adres szkoły, ubrała się na jednej nodze i pobiegła. Współczuję. Na jej miejscu sikałabym ze stresu. Welcome to my life, my dear...

Tak czułam przez skórę, że powinnam się ubrać, a nie siedzieć w piżamie, bo hostka nie pierwszy raz wypala z taką akcją w ostatniej chwili, ale w sumie dobrze, że tego nie zrobiłam, bo jeszcze kazałaby mi jechać i kwitnąc na tym świątecznym przedstawieniu. A tak mam czas napisać posta... ;-)

Przyszły tydzień to ostatnie dwa i pół dnia pracy <3 Nie wyobrażacie sobie jakie to cudowne uczucie... Z racji tego, że oficjalnie skończyłam już program, ostatnią wypłatę dostanę w piątek, a za te kilka dni w przyszłym tygodniu hostka zaproponowała mi sumę, która w przeliczeniu wynosi... około 4$ na godzinę. Policzyłam kilka razy, bo nie mogłam uwierzyć. Wiedziałam, że jestem tu tanią siłą roboczą, ale żeby aż tak?

W każdym razie Święta idą, niedługo zacznę swoje piękne trzytygodniowe wakacje, będzie grzane wino, koc, kominek, jarmark świąteczny i leniuchowanie. A potem Seattle! Żadnych dzieci, hostek, "schedulów",

appointments i innego badziewia. Wolności, nadchodzę...

P. S. Ciasteczka imbirowe się udały ;-)

Oszałamiające ciasteczka imbirowe,
którymi pachniało
w całym domu. Zdolne my ;)